Wanneer ik gevraagd word als consultant op vlak van performance tuning van maatsoftware is er één zaak die bijna elke keer terugkomt. Heel wat programmeurs maken onvoldoende gebruik van Lazy evaluation. Quasi elke programmeertaal voorziet standaard in lazy evaluation. Eenvoudig gezegd komt het hierop hier dat een programmeertaal stopt met vergelijkingen evalueren op het ogenblik dat het toch geen zin meer heeft. Een voorbeeldje.
Je schrijft een functie die een getal als input krijgt en als dat getal ofwel deelbaar is door 4 ofwel een priemgetal dan returned de functie true anders false.
if (($input % 4 == 0) || (ispriemgetal($input))) { return true; } else { return false; }
Als onze invoer variabele gelijk is aan pakweg 12 dan zal het tweede gedeelte van de if constructie niet meer uitgevoerd worden omdat het toch geen zin heeft, wat het resultaat ook is van “ispriemgetal($input)” het eindresulaat is toch true. Het is dus belangrijk om de minst cpu intensieve vergelijking eerst te plaatsen zodat de meer cpu intensieve vergelijkingen niet uitgevoerd worden als dat niet echt nodig is. Ons voorbeeld is dus correct vanuit een performance tuning standpunt omdat we ervan mogen uitgaan dat controleren of een getal deelbaar is door 4 minder kracht vergt dan controleren of een getal een priemgetal is. Dit zou minder goed zijn :
if ((ispriemgetal($input)) || ($input % 4 == 0))
In dit concreet geval zou het trouwens echt zinloos zijn omdat een priemgetal per definitie niet deelbaar is door 4 of een getal deelbaar door 4 per definitie geen priemgetal kan zijn.
